Λίγα λόγια για το Linux desktop μου

Η αλήθεια είναι πως έχω κολλήσει πίσω στον χρόνο αναφορικά με το laptop μου. Για να αποφύγω προβλήματα συγχρονισμών αλλά και για να έχω όλα μου τα έργα άμεσα διαθέσιμα, χρησιμοποιώ μόνο έναν υπολογιστή για το Java/Oracle-based development. Αυτός είναι ένα "πειραγμένο" Lenovo Thinkpad T400 (http://www.notebookreview.com/default.asp?newsID=4557), που σύντομα κοντεύει στα τέσσερα χρόνια χρήσης, βασισμένο στην αρχιτεκτονική Core Duo 2 και με εναλλασσόμενη κάρτα γραφικών (Intel/AMD Radeon). Θυμάμαι πως με την αγορά του, έβαλα αμέσως το Ubuntu 8.10 που μόλις είχε κυκλοφορήσει, ενώ τώρα χρησιμοποιώ πάνω από ενάμιση χρόνο το Ubuntu Maverick Meerkat (10.10) ως αποκλειστικό λειτουργικό σύστημα (πέρα από τα virtual machines βέβαια) χωρίς να έχω την πρόθεση ή την ανάγκη να το αναβαθμίσω σε νεώτερες εκδόσεις. Το γιατί θα προσπαθήσω να το περιγράψω σε αυτό το άρθρο.

Πρώτα από όλα το Ubuntu 10.10 ήταν βασισμένο σε ένα σταθερό, καλά δουλεμένο, ελαφρύ και γρήγορο Gnome 2, δίχως μεγάλα προβλήματα. Παρόλο που το 10.10 έρχεται με έναν απαρχαιωμένο πυρήνα (2.6.35) μέσω του kernel mainline ppa μπορεί κάποιος εύκολα να τον αναβαθμίσει σε νεώτερες εκδόσεις ώστε να κερδίσει σε χαρακτηριστικά power management, SSD, ext4, κλπ. Παρατηρώντας όμως όλες τις επόμενες εκδόσεις του Ubuntu βασισμένες πια στο Unity και στο Gnome Shell είναι να απορεί κανείς τόσο για το αισθητικό κομμάτι του πράγματος, όσο και για το χρηστικό, με πολλές επιλογές παραμετροποίησης κρυμμένες, αδυναμία χρήσης του desktop για αρχεία, εξάρτηση ως επί το πλείστον στην επιτάχυνση γραφικών μέσω hardware (γεγονός που εμποδίζει και τις δοκιμές και σε virtual machines) κ.α. Σε καμία περίπτωση δεν με έχει κερδίσει το στοίχημα της μετάβασης σε Gnome 3 είτε σε Unity.

Σε κάθε περίπτωση, τα νεώτερα γραφικά περιβάλλοντα εισάγουν και αρκετές καινοτομίες και ανάμεσα στα πράγματα που γίνονται απαραίτητα σε έναν χρήστη laptop είναι η καλύτερη εκμετάλλευση του χώρου της οθόνης. Σε αυτό το σημείο, εμπιστεύτηκα δυο προγράμματα που πια είναι δύσκολο να τα αποχωριστώ: το Cairo-dock και το launchy.

To μεν cairo-dock είναι ένα εύχρηστο, πολύ παραμετροποίησιμο πρόγραμμα που οργανώνει σε ένα dock τις συχνά χρησιμοποιούμενες εφαρμογές μας, τα ανοιχτά παράθυρα, τα μενού των εφαρμογών κ.α. Ειδικά για τις ανάγκες του laptop μου, έχω απενεργοποίησει τα GNOME panels και έχοντας ρυθμίσει το cairo-dock σε auto-hide, έχω στη διάθεσή μου περισσότερο χώρο οθόνης.

Μια επίσης πολύ χρήσιμη επιλογή στο cairo-dock 3 είναι η δυνατότητα πρόσβασης το στο dock με keyboard shortcuts ώστε άμεσα να εκτελούμε ενέργειες. Το dock, το βλέπω συμπληρωματικά με το launchy, ένα keyboard launcher διαθέσιμο και για Windows και Mac OS X. Με δυο κτυπήματα στο πληκτρολόγιο έχουμε άμεσα διαθέσιμες τις εφαρμογές και τα αρχεία μας.

Τέλος, η εμπειρία χρήσης της κάρτας AMD Radeon είναι μάλλον αποκαρδιωτική: η μεν ανοικτού κώδικα KMS υλοποίηση δεν διαθέτει αποτελεσματικά χαρακτηριστικά power management με αποτέλεσμα να ανεβαίνουν πολύ γρήγορα οι θερμοκρασίες. Η δε κλειστού κώδικα υλοποίηση δεν με έχει πείσει με τα χαρακτηριστικά της και έχει βγάλει "κολλήματα". Σε αυτό τον τομέα, θα πρότεινα να προτιμούνται οι κάρτες γραφικών της Intel που είναι οι πιο αξιόπιστες στην Linux εφαρμογή τους. Ειδικά με τον συνδιασμό Compiz-Cairo Dock δεν έχω αντιμετωπίσει παρά πολύ σπάνια προβλήματα.